alimenty nie istnieja - c.d.

Zbierasz pieczołowicie dokumenty wyszczególnione na stronie, które są do zebrania. Odhaczasz skrupulatnie zebrane. Nie walczysz z idiotyzmami, że potrzebne są także akty urodzenia dzieci (skrócone) jakby wyrok Sądu nie był wystarczającym dowodem, że dzieci te naprawdę istnieją.  Starasz się nie zżymać na przepisy, które stawiają cie w pozycji potencjalnego oszusta, wyłudzacza, złodzieja.  Jedziesz po akty urodzenia (dwa razy, bo nie dostaniesz od ręki…), wypełniasz oświadczenia, wnioski, odwiedzasz Skarbówkę, wnioskujesz o zaświadczenie z pracy, itd., itd., itd… Plus jest taki, że przy okazji można się wreszcie nauczyć na pamięć PESELU. Jesteś nakierowana i skupiona na dopełnieniu jak najporządniej wszystkich formalności, bo stawką jest byt Twoich dzieci. Ich książki. Ich buty. Ich nowe majtki i biustonosze. Ich migawki. Ich porządniejsze obiady. Więcej owoców. Ich kino, gdy zapragną iść z koleżanką. Albo lody. Doładowanie do telefonu. Ale przede wszystkim podręczniki, kurtki, swetry, buty, ubezpieczenia, zeszyty… i spokojna głowa matki, że na to wystarczy, że będzie. Żadne luksusy. Stawką jest życie Twoje i Twoich dzieci. Codzienne życie, przez najbliższe pół roku, bo za pół roku cała procedura się powtórzy, mogłaś się na przykład strasznie wzbogacić i kwota na osobę w rodzinie przekroczy magiczne 750 zł na osobę. Na przykład o 25 zł. No więc zbierasz te papiery, ale nie łudź się, że zbierzesz za pierwszym razem wszystko, czegoś na pewno zabraknie, oświadczenia albo zaświadczenia… Doniesiesz. Pokornie doniesiesz, pewna, że tak trzeba bo stawką jest - wiadomo co. Pewna, że jak doniesiesz w koncu wszystko to będzie ok. Będzie w koncu i spokojna Twoja głowa, i buty, i zeszyty, i nowe biustonosze na rosnące biusty, i owoce, i kino.